Το παχύ έντερο διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην απρόσκοπτη λειτουργία του πεπτικού συστήματος. Οι παθήσεις του παχέος εντέρου μπορούν να διαταράξουν την ορθή λειτουργία του οργάνου, προκαλώντας δυσάρεστα συμπτώματα και διάφορα προβλήματα υγείας. Οι παθήσεις αυτές κυμαίνονται από ανώδυνες και παροδικές έως και απειλητικές για την υγεία και τη ζωή του ασθενούς εάν διαγνωστούν αργά και αφεθούν για καιρό χωρίς θεραπεία. Ανάμεσα στις πιο διαδεδομένες παθήσεις του παχέος εντέρου συγκαταλέγονται τα εκκολπώματα, η εκκολπωματίτιδα και ο καρκίνος παχέος εντέρου, με την τελευταία να καθίσταται ιδιαίτερα ανησυχητική για την υγεία αλλά και την ίδια τη ζωή του πάσχοντα.

Παθήσεις εντέρου: Σχηματισμός εκκολπωμάτων

Τα εκκολπώματα είναι μικρά σακουλάκια ή σάκοι που μπορούν να σχηματιστούν στο τοίχωμα του παχέος εντέρου. Αυτή η κατάσταση, γνωστή ως εκκολπωμάτωση, είναι μια κοινή πάθηση που σχετίζεται με την ηλικία. Η ακριβής αιτία του σχηματισμού εκκολπωμάτων δεν είναι πλήρως κατανοητή, αλλά πιστεύεται ότι προκύπτει από έναν συνδυασμό παραγόντων, όπως η χαμηλή πρόσληψη φυτικών ινών, η αυξημένη ενδοκολική πίεση και η εξασθένηση του τοιχώματος του παχέος εντέρου. Τα εκκολπώματα είναι συχνά ασυμπτωματικά, αλλά μπορεί να προκαλέσουν δυσφορία και ήπια συμπτώματα όπως φούσκωμα και διαταραχή των συνηθειών του εντέρου. Επιπλοκές, όπως η εκκολπωματίτιδα, μπορεί να προκύψουν εάν αυτοί οι θύλακες παρουσιάσουν φλεγμονή ή μολυνθούν.

Παθήσεις εντέρου: Εκκολπωματίτιδα

Η εκκολπωματίτιδα είναι η φλεγμονή ή η λοίμωξη των εκκολπωμάτων που συχνά σχηματίζονται στο παχύ έντερο. Χαρακτηρίζεται από συμπτώματα όπως κοιλιακό άλγος, πυρετό και αλλαγές στις συνήθειες του εντέρου. Οι παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση εκκολπωματίτιδας περιλαμβάνουν τη διατροφή χαμηλή σε φυτικές ίνες, την παχυσαρκία, το κάπνισμα και τη γενετική προδιάθεση. Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία είναι ζωτικής σημασίας για την πρόληψη των επιπλοκών. Η παθοφυσιολογία της εκκολπωματίτιδας περιλαμβάνει την ακόλουθη πορεία. Αρχικά, τα κόπρανα ή τα βακτήρια μπορούν να παγιδευτούν στα εκκολπώματα, οδηγώντας σε μόλυνση. Η φλεγμονή και η μόλυνση μπορεί να προκαλέσουν πόνο, πυρετό και σε σοβαρές περιπτώσεις σχηματισμό αποστημάτων ή διάτρηση του παχέος εντέρου. Οι στρατηγικές θεραπείας της πάθησης περιλαμβάνουν διατροφικές τροποποιήσεις, χορήγηση αντιβιοτικής αγωγής και σε σοβαρές περιπτώσεις χειρουργική επέμβαση.

Παθήσεις εντέρου: Καρκίνος του παχέος εντέρου

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου αφορά την ανάπτυξη κακοήθους όγκου στο παχύ έντερο ή στο ορθό. Είναι ένας από τους πιο συχνούς καρκίνους παγκοσμίως, αν και η συχνότητά του ιδίως σε ηλικιωμένα άτομα έχει μειωθεί.  Οι παράγοντες κινδύνου για καρκίνο του παχέος εντέρου περιλαμβάνουν την προχωρημένη ηλικία, την ύπαρξη οικογενειακού ιστορικού καρκίνου του παχέος εντέρου ή γενετικών συνδρόμων όπως η οικογενής αδενωματώδης πολυποδίαση (Familial Adenomatous Polyposis – FAP) και το σύνδρομο Lynch και οι φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου (νόσος του Crohn, ελκώδης κολίτιδα). Ορισμένες συνήθειες του τρόπου ζωής ενδέχεται να ευνοήσουν την εμφάνιση της συγκεκριμένης, και όχι μόνο, κακοήθειας, όπως η υιοθέτηση μιας διατροφής πλούσιας σε κόκκινο κρέας και χαμηλής σε φυτικές ίνες, η σωματική αδράνεια, το κάπνισμα και η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Η έγκαιρη ανίχνευση μέσω εξετάσεων προσυμπτωματικού ελέγχου όπως η κολονοσκόπηση μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την πρόγνωση. Ακρογωνιαίος λίθος στην αντιμετώπιση της νόσου είναι η χειρουργική επέμβαση, η οποία περιλαμβάνει εκτομή τμήματος ή όλου του παχέος εντέρου. Η επέμβαση αυτή ονομάζεται κολεκτομή και μπορεί να διενεργηθεί είτε με ανοιχτό χειρουργείο είτε με λαπαροσκοπικές τεχνικές. Η χειρουργική επέμβαση συμπληρώνεται με χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία.

Ο σχηματισμός εκκολπωμάτων, η εκκολπωματίτιδα και ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι σημαντικές παθήσεις του παχέος εντέρου με ξεχωριστή παθοφυσιολογία, παράγοντες κινδύνου και στρατηγικές διαχείρισης. Η πρόληψη μέσω ενός υγιεινού τρόπου ζωής και τακτικών προληπτικών εξετάσεων, είναι απαραίτητη για τη μείωση του κινδύνου εμφάνισης αυτών των νοσημάτων. Η έγκαιρη διάγνωση και η κατάλληλη διαχείριση μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερα αποτελέσματα για τους πάσχοντες και να αποτρέψει τον κίνδυνο σημαντικών επιπλοκών.